Rada Miejska w Lubaczowie dokonała honorowych wpisów

2

W czasie uroczystej sesji Rady Miejskiej w Lubaczowie, która odbyła się w piątek (14.06) w Państwowej Szkole Muzycznej, radni podjęli uchwały w sprawie dokonania wpisów do Honorowej Księgi Miasta. Wyróżniono aż dziewięć osób.

Co roku, podczas uroczystej sesji Rady Miejskiej, która zwoływana jest w ramach Dni Lubaczowa, dokonywane są wpisy do Honorowej Księgi Miasta. To jedno z najważniejszych wyróżnień. W tym roku rajcy wyrażając podziękowanie za szczególne zasługi postanowili w ten sposób uhonorować Jerzego Czekalskiego, Adama Kantora, Mariusza Olbromskiego, Jana Połocha, Kazimierę Ruper, Adama Słomianego, Marię Bukową, Czesławę Manasterską i Jana Bogusza.

Jerzy Czekalski urodził się 21 października 1950 r. w Lubaczowie. Od września 1980 r. działał w „Solidarności”, współorganizował struktury związku w Lubaczowie. Był internowany w grudniu 1981 r. w Ośrodku Odosobnienia w Uhercach (uczestnik tygodniowej głodówki) i Nowym Łupkowie. W latach 1982-1989 był działaczem podziemia w Lubaczowie, rozpracowywanym i inwigilowanym przez PRL-owskie służby bezpieczeństwa. Należał do tzw. „grupy trzech” (Kantor, Słomiany, Czekalski) – „podziemnej ekstremy” „Solidarności” w Lubaczowie. Był jednym z trzech (wraz z Adamem Kantorem i Adamem Słomianym) wręczających ks. Biskupowi Marianowi Jaworskiemu podczas ingresu do prokatedry w Lubaczowie (1984), kielicha na trzech Krzyżach Gdańskich z pateną i wieńcem w kształcie litery „S”. Był współinicjatorem wykonania tablicy pamiątkowej zamordowanego przez SB, ks. Jerzego Popiełuszki. Jest współzałożycielem, a od 1997 r. prezesem Klubu Inteligencji Katolickiej w Lubaczowie.

Adam Kantor urodził się 31 lipca 1931 r. w Głowaczowie w powiecie dębickim. W 1972 r. ukończył Technikum Rachunkowości Rolnej w Ropczycach. W latach 1948-1949 był organizatorem i dowódcą Armii Kresów, a od 1980 r. – NSZZ „Solidarność” przy Zakładzie Rolnym Horyniec. Jest autorem projektu sztandaru NSZZ „S” Ziemi Lubaczowskiej. Był członkiem Zarządu Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej w Lubaczowie, Zarządu Regionu Południowo-Wschodniego NSZZ „S” w Przemyślu, RS AWS (1998-2002), Koła Kombatantów „S” i działaczem Komitetu Założycielskiego. 13 grudnia 1981 r. był internowany w ZK w Uhercach. Został zwolniony w kwietniu 1982 r. W latach 1992-1995 pełnił funkcje przewodniczącego Oddziału Lubaczów przy ZR Ziemia Przemyska, a w latach 1998-2002 – Radego Fundacji im. „Solidarności” Ziemi Lubaczowskiej. Jest wielokrotnym delegatem na Zjazdy Krajowe Delegatów NSZZ „S”, współzałożycielem Klubu Inteligencji Katolickiej w Lubaczowie, członkiem Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Lubaczowie. Został odznaczony Krzyżem Kombatantów NSZZ „SOLIDARNOŚĆ” „Semper Fidelis”, Krzyżem „Wolności i Solidarności”, a w 2019 r. – Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski przez Prezydenta RP.

Mariusz Olbromski urodził się w 1955 r. w Lubaczowie. Studiował na KUL-u i Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie ukończył filologię klasyczną i polonistykę. Jest poetą, eseistą, prozaikiem, muzealnikiem, chrześcijańskim działaczem kultury, autorem 11. cenionych przez czytelników i krytyków książek, głównie o tematyce kresowej oraz kilkuset artykułów i rozpraw naukowych. Jest członkiem warszawskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie z siedzibą w Londynie. W latach 80. XX w. związany był z opozycją polityczną. Jest współzałożycielem Klubu Inteligencji Katolickiej w Lubaczowie. W latach 1987-1997 pełnił funkcję jego prezesa. Jest organizatorem Tygodni Kultury Chrześcijańskiej, cyklu wykładów, wystaw i spotkań. Z jego inicjatywy powołano Komitet Obywatelski. W 1989 r. został szefem sztabu wyborczego KO na Ziemi Lubaczowskiej. W latach 1990-1999 pełnił funkcję Dyrektora Wydziału Kultury, Sportu i Turystyki w Urzędzie Wojewódzkim w Przemyślu. Działał na rzecz odrodzenia się polskiego środowiska kulturalnego we Lwowie i w innych miastach Ukrainy. Inicjował i współorganizował Festiwale Kultury Polskiej, Dni Zbigniewa Herberta we Lwowie, Konkursy Literackie im. Kazimierza Wierzyńskiego, Dni Franciszka Karpińskiego w Stanisławowie i Kołomyi. Przyczynił się do organizacji Muzeum Juliusza Słowackiego w Krzemieńcu i Muzeum Józefa Conrada-Korzeniowskiego w Berdyczowie, Muzeum Aleksandra Fredry w Rudkach. W 2017 r. zainicjował utworzenie Muzeum Mikołaja Reja w Żurawnie nad Dniestrem w pobliżu Lwowa. Jest również organizatorem corocznych spotkań intelektualistów obu krajów w Krzemieńcu pod nazwą „Dialog Dwóch Kultur”. W latach 90. był redaktorem „Gazety Lwowskiej” i „Lwowskich Spotkań”. Po 2001 r. jako dyrektor Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej doprowadził do utworzenia Muzeum Miasta Przemyśla i Muzeum Dzwonów i Fajek.

Za działalność niepodległościową i kulturotwórczą został uhonorowany kilkunastoma odznaczeniami, m.in.: węgierskim Krzyżem Oficerskim I Klasy, srebrnym Medalem Zasłużony dla Kultury „Gloria Artis”, Krzyżem Oficerskim „Semper Fidelis” przyznanym przez Zarząd Główny Kombatantów NSZZ „Solidarność”, „Złotym Medalem za Opiekę nad Zabytkami” za ochronę polskiego dziedzictwa narodowego na terenie Ukrainy oraz złotą odznaką „Za zasługi dla Towarzystwa Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej”. W 2018 r. wyróżniono go Medalem Niepodległości z dyplomem podpisanym przez Premiera RP.

Jan Połoch urodził się 5 maja 1931 r. w Lubaczowie. Jest absolwentem LO w Lubaczowie. Pracował w Powiatowej Radzie Narodowej, Urzędzie Gminy Horyniec-Zdrój, Zakładach Wyrobów Galanteryjnych. Był Przewodniczącym NSZZ ,,Solidarność” w ZWG, członkiem Zarządu Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej w Lubaczowie, Komitetu Założycielskiego NSZZ „S” Regionu Południowo–Wschodniego. W latach 1981-1982 został zatrzymany w ZK Uherce i Łupków. Należał do ścisłego kierownictwa tzw. „ekstremy” „Solidarności” w Lubaczowie. Z akt IPN wynika, że w wyniku inwigilacji Rejonowego Urzędu Bezpieczeństwa w Lubaczowie rozpoznano Jana Połocha z małżonką, biorących udział w specjalnych nabożeństwach za Ojczyznę, odbywających się 13 każdego miesiąca, w okresie stanu wojennego. Rejonowy Urząd Bezpieczeństwa prowadził jego Kwestionariusz Ewidencyjny o kryptonimie „Jan”. W 2014 r. odznaczony został Krzyżem Wolności i „Solidarności” przez Prezydenta RP.

Kazimiera Ruper urodziła się 30 marca 1941 r. w Miejscu Piastowym. Ukończyła studia w 1964 r. na Wydziale Filologii Polskiej UMCS w Lublinie. W latach 1964-2001 pracowała w Zespole Szkół Zawodowych w Lubaczowie. Od października 1980 r. była przewodniczącą MKZ NSZZ „Solidarność” w Lubaczowie. 13 grudnia 1981 r. ocaliła sztandar NSZZ „Solidarność” Ziemi Lubaczowskiej, powierzając go ks. dziekanowi Jakubowi Winiarzowi. Uniknęła internowana ze względów rodzinnych (wdowa, utrzymująca syna), ale podlegała rygorom aresztu domowego. Należała do tzw. „ekstremy” „Solidarności” w Lubaczowie. Rejonowy Urząd Bezpieczeństwa prowadził jej Kwestionariusz Ewidencyjny o kryptonimie „Sowa”. Zmarła 15 października 2016 r. w Lubaczowie. Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Jarosławiu.

Adam Słomiany urodził się 24 grudnia 1937 r. w Dąbrowie. W 1945 r. skończył naukę w LO w Lubaczowie. W latach 1961-1964 był Radnym Gminnej Rady Narodowej w Lisich Jamach, a w latach 1990-1994 pełnił funkcję Radnego Miasta Lubaczowa z ramienia KIK i KO „S”. Jest współzałożycielem NSZZ „S” w Lubaczowie, współzałożycielem KIK w Lubaczowie i Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Lubaczowie, członkiem Rady Parafialnej przy kościele św. Stanisława BM w Lubaczowie. Jego credo to: „Być zawsze z Kościołem Katolickim i Ewangelią”. Miał wielki wkład w uratowanie sztandaru Solidarności po wprowadzeniu stanu wojennego. W stanie wojennym w jego mieszkaniu spotykała się grupa byłych działaczy Solidarności. Był kierownikiem Zakładu Zabawek Miękkich w Cieszanowie, Cechu Rzemiosł Różnych, pracownikiem Rejonowego Urzędu Pracy. Rejonowy Urząd Bezpieczeństwa prowadził jego Kwestionariusz Ewidencyjny o kryptonimie „Długi” .

Maria Bukowa urodziła się w 1925 r. w Lubaczowie. Egzamin maturalny zdała dopiero w 1946 r., gdyż jej naukę przerwała wojna. W 1948 r. została kierownikiem Powiatowej Biblioteki Publicznej. W latach 1957-1958 była uczestnikiem kursu dla pracowników bibliotek powszechnych i złożyła egzamin przed Państwową Komisją Egzaminacyjną w Rzeszowie, powołaną przez Ministra Kultury i Sztuki, uzyskując świadectwo dające uprawnienia równoznaczne z uprawnieniami państwowych liceów bibliotekarskich. W 1948 r. powołano ją na dyrektora biblioteki w Lubaczowie. Placówka mieściła się w lokalu Inspektoratu Szkolnego, a księgozbiór liczył wówczas 500 woluminów. Pod koniec 1948 r. przeniosła siedzibę biblioteki do pomieszczeń w ówczesnym Domu Kultury i Sztuki (późniejsze kino „Melodia”), gdzie księgozbiór liczył już 2 529 pozycji. Równocześnie organizowała sieć bibliotek gminnych i punktów bibliotecznych. W latach 1957 – 1975 dwukrotnie zmieniała siedzibę Powiatowej i Miejskiej Biblioteki Publicznej, aby poprawić warunki lokalowe. Zabiegała o wzbogacenie księgozbioru, upowszechnienie czytelnictwa, doskonalenie kadry bibliotekarzy. Rozwijała różnorodne formy działalności kulturalno-oświatowej. W 1985 r., gdy przechodziła na emeryturę, księgozbiór biblioteki liczył 40 153 woluminów i 2 852 zarejestrowanych czytelników. W 1983 r. postanowieniem Prezydium WRN w Przemyślu została wpisana do „Księgi Zasłużonych dla Województwa Przemyskiego”, a w 1987 r. Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Lubaczowie podjęło uchwałę o wpisaniu jej do Księgi Honorowej „Zasłużonych dla Miasta Lubaczowa” w uznaniu szczególnych zasług dla miasta. W tym samym roku została wyróżniona dyplomem honorowym za wkład w rozwój Muzeum w Lubaczowie. Otrzymała liczne odznaczenia państwowe i resortowe oraz odznaki honorowe: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983 r.), Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984 r.), Medal za Zasługi dla Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich (1989 r.), Medal za wybitne osiągnięcia w województwie przemyskim (1983 r.), Odznakę Zasłużony Działacz Kultury (1974 r.), Odznakę „Za Zasługi dla Województwa Przemyskiego” (1980 r.) oraz inne odznaki i dyplomy.

Czesława Manasterska urodziła się w 1912 r. w Chodorowie (pow. Bobrówka, woj. lwowskie). Uczęszczała do żeńskiego Gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej we Lwowie. Naukę przerwała po ukończeniu 6 klas gimnazjalnych starego typu. W 1952 r. rozpoczęła pracę jako młodszy bibliotekarz w Miejskiej Bibliotece Publicznej. Podnosiła swoje kwalifikacje zawodowe uczestnicząc w kursie bibliotecznym w Jarocinie oraz w Państwowym Korespondencyjnym Kursie Bibliotekarskim. W bibliotece pełniła funkcję kierownika Działu Udostępniania i Opracowania. Jej rola w bibliotece nie ograniczała się do wypożyczania książek. Jako instruktor Amatorskich Zespołów Artystycznych założyła i prowadziła kilka amatorskich teatrów: Dziecięcy Teatr Poezji, Dziecięcy Teatr Żywego Planu, Kółko Recytatorskie oraz Teatrzyk Kukiełkowy. Powstały w 1961 r. z jej inicjatywy i prowadzony przez nią Teatr Poezji, prezentował utwory wybitnych poetów z okazji różnych obchodów i uroczystości. Czesława Manasterska zajmowała się organizacją licznych konkursów. Była inicjatorką dwutygodniowego Powiatowego Przeglądu Amatorskich Zespołów Teatralnych o „Złotą Maskę”. Od połowy lat 50-tych była członkiem amatorskiego zespołu teatralnego „Awangarda”, prowadzonego przez Jana Filipiaka. Była członkiem Dyskusyjnego Koła Filmowego. Prowadziła spotkania autorskie z pisarzami. Angażowała się także w działalność gminnych filii bibliotecznych. Organizowała zbiórki książek, jeżdżąc po całym kraju i zdobywając fundusze. W 1966 r. weszła w skład zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Lubaczowskiej. Jako przewodnicząca Ligi Kobiet prowadziła różne kluby działające przy spółdzielniach mieszkaniowych, zainicjowała konkursy na najpiękniejszy ogród i balkon, współpracowała z Ośrodkiem Nowoczesna Gospodyni oraz ze Społecznym Komitetem Przeciwalkoholowym. W 1972 r. przeszła na emeryturę i pracowała w niepełnym wymiarze czasu pracy, prowadząc z dziećmi zajęcia artystyczne i literackie. Zmarła w 1985 r., w wieku 73 lat.

Jan Bogusz urodził się 13 stycznia 1946 r. w Oleszycach. W 1963 r. zdał maturę i podjął pracę w Szkole Podstawowej w Borchowie. W 1967 r. ukończył Studium Nauczycielskie w Przemyślu. W latach 1967 – 1972 był nauczycielem w Szkole Podstawowej w Oleszycach. W 1972 r. został powołany na stanowisko wizytatora-metodyka przedmiotowego historii i wychowania obywatelskiego, a następnie od 1973 r. był zastępcą inspektora szkolnego ds. wychowania w Wydziale Oświaty PPRN w Lubaczowie. W 1975 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów wyższych na Wydziale Humanistycznym UMCS w Lublinie. W latach 1975 – 1981 zajmował stanowisko I sekretarza Komitetu Miejskiego PZPR. Od 1981 r. był kustoszem w dziale historycznym Muzeum w Lubaczowie. 1 kwietnia 1985 r. objął stanowisko dyrektora Miejskiej Biblioteki Publicznej w Lubaczowie. Pod jego kierownictwem Biblioteka bezboleśnie przeszła okres transformacji ustrojowej. Od początku lat 90. XX w. stała się instytucją w pełni apolityczną, samodzielną w doborze księgozbioru, treści i form działalności kulturalnej oraz udostępniania książek. Do instytucji pozyskał komputery i wprowadził elektroniczny systemu zarządzania biblioteką PROLIB. Biblioteka pojawiła się w Internecie. Powstała strona internetowa z dostępnym dla wszystkich katalogiem. Jego zaangażowanie w działalność biblioteki była ogromna. Przejawiała się w aktywnym uczestnictwie Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich i współpracy z bibliotekarzami z regionu przemyskiego, a zwłaszcza powiatu lubaczowskiego. Ujawniała się również w organizowaniu spotkań z regionalistami. Jako miłośnik ziemi lubaczowskiej i popularyzator lokalnego patriotyzmu zainicjował konkurs „Wiem wszystko o mojej miejscowości”, który jest jednym z najstarszych konkursów w naszym powiecie skierowanym do młodzieży szkolnej. Kolejną jego inicjatywą, która przetrwała próbę czasu, jest dyktando organizowane wspólnie ze Stowarzyszeniem Rozwoju Edukacji z okazji Międzynarodowego Dnia Języka Ojczystego o tytuł Mistrza Ortografii Ziemi Lubaczowskiej. Największe jego osiągnięcia przypadły na lata 1975 – 1990, kiedy pełnił funkcję przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej. W dniu 20 lipca 1976 r., jako przewodniczący MRN, w Urzędzie Rady Ministrów odebrał dyplom za uzyskanie tytułu Wicemistrza Gospodarności. Otrzymał liczne odznaczenia państwowe i odznaczenia honorowe: Srebrny Krzyż Zasługi (1976), Złoty Krzyż Zasługi (1984), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1977), Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1978), Odznakę Honorową Związku Inwalidów Wojennych (1978), Odznakę Honorową PCK (1978), Odznakę „Za Zasługi dla Województwa Przemyskiego (1981), Złotą Odznakę „Za Opiekę nad Zabytkami” (1987) i inne. Zmarł 24 maja 2012 r. w Lubaczowie.

fot. Mariusz Pajączkowski

AH, elubaczow.com


Bądź na bieżąco i zostań jednym z ponad 14 tysięcy naszych obserwujących!
Śledź profil Redakcja Elubaczow na Facebooku.

2 komentarze

zostaw odpowiedź

Please enter your comment!
Please enter your name here