Rada Miejska w Lubaczowie dokonała dziewięciu wpisów do Honorowej Księgi Miasta Lubaczowa podczas uroczystej sesji, która odbyła się w piątek (15.06) w Państwowej Szkole Muzycznej w Lubaczowie.
Co roku, podczas uroczystej sesji Rady Miejskiej, która zwoływana jest w ramach Dni Lubaczowa, dokonywane są wpisy do Honorowej Księgi Miasta. To jedno z najważniejszych wyróżnień. Tym razem, z okazji 100. rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę na wniosek Towarzystwa Miłośników Ziemi Lubaczowskiej przypomniano postacie, które odznaczały się swoją działalnością, zwłaszcza w okresie walk o odrodzenie państwa polskiego. Rada Miejska wyrażając podziękowanie za szczególne zasługi postanowiła wyróżnić wpisem generała Wiktora Jarosza-Kamionkę, kapitana Karola Sandera, porucznika Jana Kornagę, porucznika Romualda Gajewskiego, dra Stanisława Konerę, notariusza Ernesta Ganthera, lekarza medycyny Szczepana Kruczka, dr. Edwarda Sucheckiego i dr. Henryka Frisera.
Generał Wiktor Jarosz – Kamionka urodził się 21 października 1869 r. w Fałkowicach. Absolwent Szkoły Kadetów Piechoty w Łobzowie (1883-1887). Służył w 10. pp. oraz 18 pp. Obrony Krajowej w Przemyślu. Wojnę w 1914 r. rozpoczął w stopniu majora. Po awansie na podpułkownika dowodził 18 pp. Wyróżniony herbem szlacheckim z przydomkiem Kamionka Mała. W 1918 r. awansował na pułkownika. 1 listopada 1918 r. Polska Komisja Likwidacyjna powierzyła mu komendę wojskową nad powiatem jarosławskim. Wszedł do Prezydium Wydziału Polskiej Organizacji Narodowej „Reprezentacji Rządu Polskiego w Jarosławiu”. Podczas wojny polsko-ukraińskiej wysyłał ochotnicze oddziały na odsiecz Przemyśla, Lubaczowa i Lwowa. Siłami 1 pułku strzelców „Ziemi Jarosławskiej” oczyścił teren między Przemyślem a Rawą Ru¬ską z oddziałów ZURL. Do lipca 1919 r. dowodził grupą operacyjną swego imienia i 14 pp., wchodzącym w skład VII Brygady 4 Dywizji Piechoty. Na froncie wołyńskim dowodził VIII Brygadą Piechoty(18 i 37 pp.) 4 DP. Od sierpnia 1920 r. do lipca 1921 r. był Komendantem Obozu Ćwiczeń i Centralnego Wyszkolenia 6 Armii. We wrześniu 1921 r. objął stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego Kielce, a w listopadzie 1921 r. zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu. 3 maja 1922 r. awansowany do stopnia generała brygady. W stan spoczynku przeszedł w 1927 r. Odznaczony Krzyżem Orderu Wojennego „Virtuti Militari” (1921 r.) i Krzyżem Walecznych (4-krotnie 1918-21). Osiadł na stałe we wsi Wierzbna k. Jarosławia, gdzie zmarł w 1952 r.
Kapitan Karol Sander urodził się 26 sierpnia 1894 r. w Burgau. Ukończył seminarium nauczycielskie w Rudniku, uzyskując w 1919 r. zawód „cywilnego nauczyciela szkól powszechnych”. Do Legionu Wschodniego wstąpił na ochotnika 1 sierpnia 1914r. Po jego rozwiązaniu wcielony do armii austriackiej. Służył w 20 pp. 90 pp. i w 34 pp. Obrony Krajowej w Krakowie. Odbył dwumiesięczne szkolenie dla oficerów rezerwy. W bitwie na Wołyniu w 1915 r. dostał się do rosyjskiej niewoli. Uciekł we wrześniu 1918 r. Powrócił do IX Marszu Baonu 34 pp. Będąc na urlopie dostał się pod okupację ukraińską. Po zajęciu przez Wojsko Polskie Lubaczowa zgłosił się 7 grudnia do WP. Objął dowództwo plutonu w 3. kompanii Grupy płk Jarosza. Odznaczył się 27 grudnia 1918 r. podczas ataku Ukraińców na stację kolejową Basznia i w obronie koszar w Lubaczowie. Ponadto brał udział w walkach o: Hruszów, Niemirów, Wisienkę, Mościska, Sambor, Stryj, Borysław, Stanisławów, itd. Od czerwca 1919r. był dowódcą 6. kompanii polowej 14 pp. W niepodległej Polsce służył w Baonie Zapasowym 14 pp. We Włocławku. 28 V 1920 r. odkomenderowany do Intendentury Okręgu Generalnego Łódź jako referent. Porucznik Sander zwolniony został z czynnej służby 11 VI 1921 r. Awansowany na kapitana rezerwy w 1924 r. Odznaczony „Grosse Tapferkeits – Medaille”, Odznaką Honorową „Orlęta”, Krzyżem Walecznych”. Zmarł w 1979 r.
Porucznik Romuald Gajewski urodził się 7 lutego 1891 r. w Opace. Absolwent Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie. Przed wybuchem wojny należał do skautingu i krakowskiego „Zarzewia”. W 1916 r. w randze chorążego pracował w oddziale Naczelnego Komitetu Narodowego w Samborze. Był komendantem plutonu w 40 pp. Na froncie włoskim walczył w 45 pp. Powrócił do Lubaczowa 9 listopada 1918 r. Dnia 6 grudnia wstąpił do tzw. kompanii lubaczowskiej 9 pp. i objął dowództwo nad l plutonem. W Wojsku Polskim służył do 1 czerwca 1919 r. Mieszkał w Sieniawce, gdzie był leśniczym. Pełnił funkcję prezesa Związku Obrońców Lubaczowa.
Podporucznik Jan Kornaga urodził się 8 marca 1898 r. w Lubaczowie. Byt na-uczycielem ludowym. W latach 30. pełnił funkcję kierownika szkoły w Zapałowie. Od 1913 r. i należał do „Polowej Drużyny Sokolej”, a później do „Strzelca” w Lubaczowie. 6 sierpnia 1914 r. zgłosił się do Legionu Wschodniego. Wcielony do 1 pp., a po jego rozwiązaniu wstąpił do Legionu Zachodniego. Służył w 1 pułku artylerii polowej 4 Baterii. W lipcu 1917 r. internowany. W 1918 r. uciekł do Lublina, gdzie wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Był organizatorem i dowódcą Polskiej Organizacji Wojskowej w Lubaczowie. Na czele peowiaków 1 listopada 1918 r. opanował lubaczowskie koszary i do 3 listopada sprawował władzę wojskową nad miastem. Po wkroczeniu wojsk ukraińskich powrócił do 1 pap. W lipcu 1920 r. awansowany na ogniomistrza. Brał udział w bitwach od Warszawy do Łomży. W 1920 r. zwolniony z Wojska Polskiego. W 1927 r. mianowany podporucznikiem rezerwy 24 pap w Jarosławiu. Odznaczony: Odznaką II Brygady Legionów Polskich, Odznaką Honorową „Orlęta” za obronę Przemyśla, Medalem Pamiątkowym „Za Wojnę 1918 – 1921″, Medalem „Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości”.
Dr Edward Suchecki – sędzia C.K. Sądu Powiatowego w Lubaczowie, działacz niepodległościowy, współorganizator i przywódca Polskiej Organizacji Wojskowej w Lubaczowie, Delegat Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego w powiecie cieszanowskim. Prowadził werbunek do Polskiego Korpusu Posiłkowego. We współpracy z Janem Kornagą 1 listopada 1918 r. przygotował akcję rozbrojenia austriackiego garnizonu lubaczowskich koszar. Starał się nie dopuścić do wybuchu konfliktu zbrojnego między ludnością polską i ukraińską w Lubaczowie. Uczestniczył w negocjacjach, których efektem było utworzenie władz miejskich w postaci Tymczasowego Komitetu Wykonawczego i mieszanej polsko – ukraińsko – żydowskiej milicji.
Notariusz Ernest Ganther należał do pionierów patriotycznej idei sokolej. W 1889 r. był współzałożycielem i członkiem zarządu Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Jarosławiu. Po czym był organizatorem i prezesem gniazda lubaczowskiego „Sokoła”. Od marca 1916 r. pełnił funkcję przewodniczącego Powiatowego Komitetu Narodowego w Lubaczowie. Działał na rzecz pokojowej współpracy lubaczowian. W pierwszych dniach listopada 1918 r. uczestniczył w negocjacjach, które doprowadziły do utworzenia Tymczasowego Komitetu Wykonawczego i mieszanej polsko – ukraińsko – żydowskiej milicji. W 1923 r. wszedł do Zarządu Gminy Miejskiej w Lubaczowie. Kierował działalnością Koła Towarzystwa Szkoły Ludowej w Lubaczowie. Na mocy decyzji Ministra Sprawiedliwości przeniesiony w 1926 r. do Jarosławia. Po wyjeździe z Lubaczowa był prezesem Zarządu Okręgu „Sokoła”. Na tym stanowisku wspierał działalność lubaczowskiego gniazda sokolego.
Dr Henryk Friser – adwokat, syn Saula Frisera, od 1918 r. pełnomocnik i dyrektor dóbr Agenora hr. Gołuchowskiego w Lubaczowie. Działacz samorządowy, społeczny i gospodarczy. Stanisław Dąbek wyróżnił go jako najbliższego cywilnego współpracownika w okresie walk o Lubaczów w 1918 r. Od 1923 r. przewodniczący Zarządu Powiatowego w Lubaczowie, komisarz rządowy „dla Reprezentacji Powiatowej w Lubaczowie”, radny powiatowy i miejski wielu kadencji. Przewodniczący Komisji Regulacyjnej. W 1927 r. powołany na przewodniczącego Rady Komunalnej Kasy Oszczędności. Pierwszy przewodniczący Państwowego Urzędu Rozjemczego. Od 1928 r. prezes Powiatowego Towarzystwa Szkoły Średniej. Uzyskał zgodę władz oświatowych na otwarcie Prywatnego Gimnazjum i Liceum w Lubaczowie. W 1938 r. otrzymał od hr. Gołuchowskiego plac pod budowę szkoły przy Domu Strzeleckim.
Lek. med. Szczepan Kruczek urodził się 26 grudnia 1886 r. w Birczy. Wykształcenie medyczne zdobył na Uniwersytecie we Lwowie. W 1914 r. podjął prace w Lubaczowie. Współpracował z sędzią Edwardem Sucheckim m.in. przy werbunku ochotników do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Od 1921 r. był lekarzem powiatowym, a w 1922 r. został zatrudniony w Szpitalu Powszechnym. Pod okupacją sowiecką w lutym 1940 r. deportowany na Syberię. W Rawie Ruskiej zbiegł z transportu i przedostał się pod okupację niemiecką. W 1941 r. aresztowany i zesłany do obozu w Oświęcimiu. Po wojnie osiadł w Krakowie.
Dr Stanisław Konera urodził się w 1863 r. w Bochni. Był absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Stopień doktora wszech nauk medycznych otrzymał w 1898 r. W latach 1901-1921 pełnił funkcję dyrektora Szpitala Powszechnego w Lubaczowie. Równocześnie pracował jako lekarz kolejowy. Był społecznikiem, działaczem Towarzystwa Szkoły Średniej i jego prezesem (1916-1921), współorganizatorem Kursów Gimnazjalnych, dających początek szkolnictwu średniemu w Lubaczowie. Zmarł w 1921 r., zarażając się tyfusem od swoich pacjentów. Spoczywa na Cmentarzu Komunalnym w Lubaczowie wśród swoich pacjentów. W 1924 r. ulica, przy której miał swój dom, otrzymała jego nazwę.
AH, elubaczow.com, Jednodniówka Lubaczów 2018
Bądź na bieżąco i zostań jednym z ponad 14 tysięcy naszych obserwujących!
