Czy upadłość konsumencka oznacza całkowite oddłużenie?

Osoby zadłużone mogą skorzystać z dobrodziejstwa instytucji upadłości konsumenckiej, która prowadzi do umorzenia zobowiązań powstałych przed dniem ogłoszenia upadłości. Szczegółowy tryb postępowania reguluje ustawa z dnia 28 lutego 2003 roku Prawo upadłościowe. Choć proces pozornie wydaje się dość skomplikowany, w przypadku powstania dużego zadłużenia, często to jedyna możliwość unormowania sytuacji finansowej dłużnika. Kontakt ze strony wierzycieli, komorników, windykatorów to duże obciążenie, przede wszystkim psychiczne.

Kto może ogłosić upadłość konsumencką?

Upadłość konsumencką może ogłosić osoba fizyczna, która nie prowadzi działalności gospodarczej. Postępowanie rozpoczyna się na wniosek złożony przez dłużnika.

Sąd rozpatrzy pozytywnie wniosek, jeśli spełnione zostaną dodatkowe przesłanki (oprócz niewypłacalności i posiadania statusu konsumenta) wskazane w ustawie. Przede wszystkim zadłużenie nie może powstać w wyniku świadomego i celowego działania. Za przykład może posłużyć sytuacja, w której dana osoba celowo zaciąga kredyt, wiedząc, że nie posiada środków, wystarczających na jego spłatę.

Czy przedsiębiorca może ogłosić upadłość konsumencką? Konieczne jest wcześniejsze zakończenie prowadzonej działalności oraz spełnienie warunkowych określonych w ustawie. W przypadku zaistnienia przesłanek niewypłacalności przedsiębiorcy, powinien on złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości swojej działalności gospodarczej. Natomiast jeśli z jakichś przyczyn nie zrobił tego, Sąd rozpatrując wniosek o ogłoszenie upadłości konsumenta, może uznać, że ze względów humanitarnych lub słusznościowych, należy oddłużyć taką osobę w postępowaniu konsumenckim. Co ważne, w takim przypadku oddłużenie obejmie zarówno długi powstałe w toku prowadzonej działalności, jak i prywatne.

Ogłoszenie upadłości konsumenckiej to dopiero jeden z pierwszych etapów postępowania. Więcej informacji na temat procedury można znaleźć pod poniższym linkiem https://upadlosc-konsumencka.biz.pl/proces/.

Plan spłaty wierzycieli

Sąd określa, w postanowieniu o ustaleniu planu spłaty wierzycieli, w jakim zakresie i w jakim czasie upadły jest obowiązany spłacać zobowiązania uznane na liście wierzytelności, niewykonane w toku postępowania na podstawie planów podziału, oraz jaka część zobowiązań upadłego powstałych przed dniem ogłoszenia upadłości zostanie umorzona po wykonaniu planu spłaty wierzycieli. Natomiast zobowiązania powstałe po ogłoszeniu upadłości i niewykonane w toku postępowania nie uwzględnia się w planie spłaty wierzycieli i upadły winien spłacić takie zobowiązania w pełnej wysokości. Spłata zobowiązań powstałych przed ogłoszeniem upadłości a ujętych na liście wierzytelności może odbywać się przez okres maksymalnie 36 miesięcy.

Kryteria, które bierze pod uwagę Sąd, ustalając plan spłaty wierzycieli:

– możliwości zarobkowe upadłego,
– konieczność utrzymania upadłego i osób pozostających na jego utrzymaniu, w tym ich potrzeby mieszkaniowe,
– wysokość niezaspokojonych wierzytelności i realność ich zaspokojenia w przyszłości.

Sąd umarza zobowiązania upadłego bez ustalenia planu spłaty wierzycieli, jeśli osobista sytuacja upadłego w oczywisty sposób wskazuje, że nie byłby on zdolny do dokonania żadnych spłat w ramach planu spłaty wierzycieli, np. jest osobą niepełnosprawną.

Umorzenie zobowiązań

Po wykonaniu przez upadłego obowiązków określonych w planie spłaty wierzycieli sąd na wniosek Upadłego, wydaje postanowienie o stwierdzeniu wykonania planu spłaty wierzycieli i umorzeniu zobowiązań upadłego powstałych przed dniem ogłoszenia upadłości i niewykonanych w wyniku wykonania planu spłaty wierzycieli.

Nie wszystkie zobowiązania podlegają umorzeniu. Dłużnicy często błędnie wychodzą z założenia, że ogłoszenie upadłości konsumenckiej gwarantuje im całkowite oddłużenie.

Zgodnie z przepisami regulującymi upadłość konsumencką nie podlegają umorzeniu zobowiązania:

– o charakterze alimentacyjnym,
– wynikające z rent z tytułu odszkodowania za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci,
– do zapłaty orzeczonych przez sąd kar grzywny, a także do wykonania obowiązku naprawienia szkody oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,
– do zapłaty nawiązki lub świadczenia pieniężnego orzeczonych przez sąd jako środek karny lub środek związany z poddaniem sprawcy próbie,
– do naprawienia szkody wynikającej z przestępstwa lub wykroczenia stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem oraz zobowiązania, których upadły umyślnie nie ujawnił, jeżeli wierzyciel nie brał udziału w postępowaniu;
-powstałe po ogłoszeniu upadłości.